Bankar eru enn að auglýsa ólöglega vöru.

 

 Með lögum skal land byggja.

Gengistryggð lán eru og hafa alltaf verið ólögleg, vegna þess að þau ógna gengisstöðugleika og eru tilraun fjármálastofnanna til að fara framhjá stjórntækjum Seðlabanka. Þau eru árás á hagkerfið og almenning.

Bankar eru ekki að semja við fólk um að snúa gengistryggðum lánum yfir í krónur.

Og í leiðinni að losa hagkerfið úr snöru alþjóðlegra banka.

Hver sá kröfuhafi er sem lánar lán inn í annað hagkerfi og fer framm á það að af því láni sé greitt á öðru gengi en því sem unnið er fyrir inn í er að fara fram á ólöglegan gjörning.

Ríkisstjórn Íslands og viðskiptaráðherra á einfaldlega að fara fram á að þessir lánasamningar séu endurskrifaðir. Og aftengdir daggengi annara gjaldmiðla. Það er réttmæt krafa sem mun ekki kosta neinn neitt.

Skaðinn sem þessi lán valda á almennum markaði er of mikill. Stjórnvöld verða að beita sér betur í þessu máli. 

Ríkisstjórn á að kalla þessa kröfuhafa að borðinu og segja, skaðinn af þessum lánum er of mikill til þess að ríkisstjórn Íslands geti leyft þetta áfram.Við sem þjóð eigum að neita að láta koma svona fram við hagkerfið, við krónuna og fólkið í landinu. Ef stjórnvöld taka upp hanskann fyrir fjármálastofnanir sem brutu lög, eru stjórnvöld ekki stjórnvöld í lýðræðisríki heldur fjárvöld í kúgunarsamfélagi sem þjónkast undir fjármagnsöflum.

Staða þessi er ekki flókin. Það er eingöngu farið fram á það að fjármálastofnanir fari að Íslenskum lögum, og kröfuhafar fari að Íslenskum lögum og alþjóðalögum um milliríkjaviðskipti. Hvort sem bankar fara viljugir að lögum og setjast að samningaborðinu eða þeir þrjóskast við og falla er þeirra að velja. Í umræðu um hvað sé löglegt og hvað sé ábyrgðarhluti þá er það líka ábyrgðarhluti að aðhafast ekki þegar lög eru brotin. Lög voru ítrekað brotin af fjármálastofnunum. Í þessu samhengi er það augljóst hvorum megin rétturinn er. Við eigum öll að berjast með réttlætinu og lögunum. Með lögum skal land byggja. Hér er ekki verið að biðja um afslátt á neinu eða niðurfellingu á einhverjum lánum. Og ekki verið að biðja ríkissjóð að taka á sig neinn kosnað, heldur einfaldlega semja við kröfuhafa upp á nýtt.

Þeir sem efast um ólögmæti þessara lána skoðið lög um vexti og verðtryggingu. Lög nr 38/2001   http://www.althingi.is/lagas/nuna/2001038.html

 

 

Og greinagerð með þesum lögum segir

http://www.althingi.is/altext/126/s/0872.html 

 

 Um 13. og 14. gr.

    Í 13. gr. frumvarpsins er fjallað um gildissvið kafla um verðtryggingu sparifjár og lánsfjár. 
    Í 1. mgr. er lagt til að heimildir til að binda skuldbindingar í íslenskum krónum við gengi erlendra gjaldmiðla verði felldar niður. Frá 1960 var almennt óheimilt að binda skuldbinding ar í íslenskum krónum við gengi erlendra gjaldmiðla. Þessi almenna regla var tekin upp í lög nr. 13/1979, um stjórn efnahagsmála o.fl. („Ólafslög“). Með breytingum á þeim árið 1989 var þó heimilað að gengisbinda skuldbindingar í íslenskum krónum með sérstökum gengis vísitölum, ECU og SDR, sem Seðlabankinn birti. Þessi breyting var liður í auknu frelsi í gjaldeyrismálum á sínum tíma. Gengisbinding á grundvelli þessara vísitalna hefur notið tak markaðrar hylli.
    Samkvæmt 13. gr. og 1. mgr. 14. gr. frumvarpsins verður ekki heimilt að binda skuldbind ingar í íslenskum krónum við dagsgengi erlendra gjaldmiðla. Er talið rétt að taka af allan vafa þar að lútandi. Talið er að samningar með viðmiðun við gengisvístölu á grundvelli ákvæðisins í vaxtalögum séu mjög fáir. Í bráðabirgðaákvæði IV er kveðið á um hvernig farið skuli með innstæður og samninga af þessu tagi sem þegar eru í gildi.
    Í 2. mgr. er nýmæli. Frá því að verðtrygging var almennt heimiluð með setningu „Ólafs laga“ 1979 hafa orðið miklar breytingar á íslenskum fjármagnsmarkaði og í gjaldeyrismálum. Ný sparnaðar- og lánsform hafa komið til sögunnar og gjaldeyrisviðskipti hafa verið gefin frjáls. Þá hefur litið dagsins ljós ný tegund fjármálasamninga, afleiður (e. derivatives), sem notaðir eru til að draga úr þeirri áhættu sem felst t.d. í tiltekinni verðbréfaeign, kröfueign eða útistandandi skuldum eða keyptir í þeirri von að hagnast á markaðssveiflum. Hér má nefna samninga um vaxtaskipti, gjaldmiðlaskipti og valrétt og ýmiss konar framvirka samninga, svo sem um gjaldmiðla. Allar þessar breytingar vekja upp spurningar um gildissvið og gagn semi opinberra reglna um verðtryggingu fjárskuldbindinga.
    Nefndin sem samdi frumvarpið var þeirrar skoðunar að opinberar reglur um verðtryggingu fjárskuldbindinga þjónuðu fyrst og fremst þeim tilgangi að verja almennt sparifé og lánsfé landsmanna fyrir rýrnun af völdum innlendrar verðbólgu eins og hún er venjulega mæld, þ.e. sem meðaltalsbreyting á verði í stóru úrtaki vöru og þjónustu. Reglunum hefði ekki verið ætl að að hindra eðlilega þróun á fjármagnsmarkaði. Vegna eðlis afleiðusamninga og annarra fjármálasamninga af því tagi má ljóst vera að þeir falla ekki undir ákvæði laganna. Hið sama gildir um viðmiðun skuldaskjala við hlutabréfavísitölu eða aðra slíka vísitölu sem ekki verð ur talin verðvísitala í sama skilningi og vísitala neysluverðs. Af þessum sökum er tiltekið í 2. mgr. að afleiðusamningar falli ekki undir ákvæði laganna. Afleiðusamningar eru skil greindir í lögum um verðbréfaviðskipti.

Um 15. gr.
    1. mgr. er efnislega samhljóða 4. mgr. 21. gr. vaxtalaga að öðru leyti en því að í stað skyldu til að ákveða lágmarkstíma verðtryggðra innstæðna og lána er lagt til að Seðlabankinn fái heimild til að setja slíkar reglur. 
    2. mgr. er samhljóða 23. gr. vaxtalaga.

Um 16. gr.
    Greinin tekur mið af 22. gr. vaxtalaga. 

Um 17. gr.
    Í greininni er mælt fyrir um að brot á lögunum varði sektum eða fangelsi allt að einu ári nema það varði þyngri refsingu samkvæmt öðrum lögum. Eins og fram kemur í almennum athugasemdum við lagafrumvarpið er lagt til að misneytingarákvæði VI. kafla núgildandi vaxtalaga verði felld brott. Ákvæði þessi eiga rætur sínar að rekja til þess tíma þegar ekki ríkti frjálsræði í samningum um vexti. Hagnýt þýðing ákvæðanna nú, þegar frelsi í samning um um vexti hefur fest sig í sessi, er því lítil. Í 25. gr. gildandi vaxtalaga er regla sem mælir fyrir um sektir eða fangelsi allt að einu ári fyrir þann sem af ásetningi eða stórfelldu gáleysi hagnýtir sér á óréttmætan hátt fjárþröng viðsemjanda síns eða aðstöðumun þeirra til að áskilja sér vexti eða annað endurgjald umfram gildandi vaxtamörk sambærilegra útlánsvaxta hjá viðskiptabönkum og sparisjóðum á þeim tíma sem til skuldar er stofnað. Reglan sam kvæmt vaxtalögunum er því sú að heimilt er að semja um hærri vexti en hin svonefndu gild andi vaxtamörk eru, en sé það gert á þeim huglægu forsendum sem mælt er fyrir um í ákvæð inu er það refsivert. Í raun eru engin skýr vaxtamörk samkvæmt lögunum, a.m.k. er mjög hæpið að þau mörk séu svo áþreifanleg að þau séu heppileg viðmiðun um hvenær háttsemi er refsiverð og hvenær ekki. 
    Tilvist þessa ákvæðis í vaxtalögunum verður að skoða í ljósi þess að verið var í fyrsta sinn í lögum í langan tíma að veita frelsi til að semja um almenna vexti. Það var því ekki óeðlilegt að í lögunum væri sérstakt refsiákvæði sem ætti við þegar menn misnotuðu frelsið. Í skýring um á þessu ákvæði í frumvarpi því sem síðar varð að vaxtalögum sagði m.a. að markmiðið með ákvæðinu hefði verið að veita bæði lánastofnunum og almenna lánamarkaðnum hæfilegt svigrúm til athafna og þróunar en veita lántakendum jafnframt viðunandi vernd (Alþt. 1986– 1987, A-deild, bls. 2849). Hagnýt not þessa ákvæðis hafa hins vegar verið óveruleg. Hafa ber í huga að misneytingarákvæði 253. gr. almennra hegningarlaga, nr. 19/1940, veitir refsivernd á þessu sviði sem öðrum. Samanburður á refsiskilyrðum misneytingarákvæða vaxtalaga (ok urs) og misneytingarákvæðis 253. gr. almennra hegningarlaga leiðir þó í ljós að misneyting arákvæði 25. gr. vaxtalaga gerir ráð fyrir ásetningi eða stórfelldu gáleysi en 253. gr. almennra hegningarlaga gerir einungis ráð fyrir ásetningi, sbr. 18. gr. laganna. Engu að síður veður að telja að ákvæði 253. gr. almennra hegningarlaga veiti nægilega réttarvernd á þessu sviði.

Varar við örþrifaráðum